W weekend w Pradze zwróciłem uwagę na pożegnanie trzech czeskich hokeistów, którzy zginęli w głośniej ostatnio katastrofie samolotu pasażerskiego Jak-42D, właściwie jako typowy przedstawiciel „całego Świata łączącego się w bólu i żalu” zupełnie już o tym zapomniałem.
Odkąd Ziemia zmniejszyła się zauważalnie, nieustannie każe nam się przeżywać chwilowe tragedie odległe i na polu lokalnym nieistotne. Kultura śmierci łączona jest przy tym w ciągu informacyjnym z forsowanym wszędzie schematem nienawiści. Przez co zmienia proces kształtowania wrażliwości. Ze względu na mnogość, obojętność dotyka spraw wcześniej dla człowieka istotnych, a emocje przenoszone są w stronę „kierunków zamawianych”. Nie chodzi o to czy w związku z katastrofą powinienem czuć się źle, czy ze swoją obojętnością dobrze, tylko o to, że ta kwestia nie powinna dla mnie istnieć.
Jan Marek, Karel Rachunek, Josef Vasicek
